Na początek muszę się pochwalić, że jestem dzisiaj przedmiotem niewybrednych żartów z powodu tego, jak chodzę. A chodzę jak pijany krab, ponieważ wczoraj udało mi się dotrzeć na Łowicki Półmaraton Jesieni, super imprezę, na którą namówiła mnie koleżanka. Koleżanka, która sama nie dojechała, więc nikt się dzisiaj z niej nie śmieje :)
Półmaraton był cudny. Tak podejrzewam, ponieważ padała bardzo podstępna mżawka. Ni to deszcz, ni to mgła, w każdym razie jej główna działalność polegała na tym, że razem z nią spływał do oczu cały pot. Zatem biegłam przez pół drogi z zamkniętymi oczami, bo sól z potu szczypała niemiłosiernie. Jak miałam akurat otwarte któreś oko, to zerkałam na zegarek i cały czas powtarzałam sobie "nie leć tak, zdążysz, lecisz powyżej założonego tempa, to się źle skończy". Ale prawda była taka, że biegło mi się świetnie. Trasa mało skomplikowana, dość płaska, przede mną pani w niebieskiej koszulce, którą serdecznie pozdrawiam- nie wiem, czy wie, ale była idealnym zajączkiem. A ja się czułam jak młoda bogini- nogi nie bolały, oddychałam w miarę spokojnie, dożywiałam się, piłam i kolejne kółka leciały szybko. Bo były to kółka cztery, ale że niewiele widziałam, to nie zdążyło mi się znudzić.
Gdyby było tak cudownie, to bym pewnie napisała tylko krótki wpis - mam nową wypasioną życiówkę półmaratońską i wstawiła jakieś zmoknięte, ale dumne zdjęcie. Ale przecież to o mnie chodziło, więc nie mogło być tak pięknie ;)
Po przepatatajaniu dziewiętnastu kilometrów złapały mnie skurcze. Trzy. W lewą łydkę, w prawą łydkę i w prawą stopę. W pełnym pędzie prawie bym wywinęła orła. Następnie zaczęłam płakać, bo właśnie odjeżdżała mi moja piękna życiówka. Następnie dopadłam do pierwszego lepszego drzewa, żeby się porozciągać.
To była nieprawdopodobna walka, a biegoszłam w tak dziwnych pozycjach, że jakaś miła pani policjantka za wszelką cenę chciała mnie ściągnąć z trasy i zataszczyć do punktu medycznego. Dobrze, że nie odważyła się podejść bliżej, ponieważ do mety miałam kilometr i byłam gotowa tam dotrzeć choćby na czterech, a poziom agresji miałam niebezpiecznie wysoki. Wtedy dopiero miałabym o czym pisać- słuchajcie, wczoraj zostałam aresztowana na półmaratonie za pobicie funkcjonariusza na służbie...
Przed metą trzeba było zrobić rundę honorową wokół bieżni na stadionie. W związku z tym wszystkie siły i środki zaangażowałam w to, żeby jakoś w miarę prosto się trzymać i nie wyglądać jak Quasimodo, bo oni tam robili zdjęcia (!).
Skurcze oczywiście minęły jak ręką odjął po przekroczeniu linii mety. Życiówkę zrobiłam, chociaż nie taką, na jaką się zanosiło przez te dziewiętnaście kilometrów.
Bilans ogólnie uważam za udany, ponieważ impreza była bardzo fajna, bardzo klimatyczna (Łowiczanki w strojach, te sprawy). Najbardziej podobał mi się pakiet startowy. Głównym sponsorem był Łowicz, wiecie, ta firma produkująca dżemy, przeciery itd. Poszłam sobie do punktu,a oni mi dali dwie wielkie reklamówki pełne słoików, które to reklamówki ledwo zaciągnęłam do samochodu.
No i miałam Wam napisać coś o tym, czym właściwie jest nowy projekt Miniona. Podpowiem, że od paru tygodni biegam jak kot z pęcherzem po różnych szacownych instytucjach typu cukiernia czy kwiaciarnia. A dzisiaj jeszcze pośród tych niesamowitych zakwasów próbuję roznosić buty. I jestem nieustająco wstrząśnięta, że będę się musiała umalować. A teraz szybko, szybko, zanim się zorientujemy, że to bez sensu ;-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz